第47頁(第2/2 页)
怕,每當她滑落下來,就在半空中抄手接住,樂得她一直在尖叫。
他記得那是夕陽西下時分,他們父女的影子被紅色的夕照拖得又瘦又長,他遠遠看到何田田來接他們,小丫頭手舞足蹈,何田田無奈地搖了搖頭,又瞪他一眼,用口型說:回家再收拾你們。
嗯,回家。他在夢裡忽然滿心酸楚,仿佛少小離家鄉音盡忘,看過數不清的風景走過數不清的橋,終於等到有人拉住他的手請他留步,領他回家。
或許愛情本身便是一種鄉愁。
孫立白醒來,過了一會兒才適應眼前的黑暗,發覺自己仍困在車裡,只是從駕駛座被挪到了副駕駛座,安全帶也緊緊綁在身上,難怪睡得渾身酸疼。
他解開安全帶,隨手摁亮車燈,立即發現車前窗上夾了一張紙,紙上還有字。hr
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>
本章未完,点击下一页继续。